Koffieklets met zoonlief (een kind van twee mama’s)

Als kind uit een LGBTQ+-gezin kent onze vijfjarige zoon alleen maar twee mama’s. Hij heeft geen papa. Voor hem is dat volstrekt normaal. Toch ben ik benieuwd hoe hij hierover denkt, hoe hij ernaar kijkt. Samen sloegen we een gezellig babbeltje, mama met een koffie en zoonlief met een chocomelkje. Ben je benieuwd wat hij te zeggen heeft over zijn twee mama’s? Lees het hieronder.

Hoe noem jij je twee mama’s?
“Mams en mammie!”

Als LGBTQ+-ouder is het altijd even zoeken naar aanspreekvormen. Mama én mama zou in ons gezin nogal verwarrend zijn. Daarom hebben wij gekozen voor mams en mammie. De kinderen noemen mij mams. De laatste letter van mams is namelijk de eerste letter van mijn voornaam, Stefanie. Voor de aanspreekvorm mammie is dat hetzelfde. De letter ‘i’ is de eerste letter van de voornaam van mijn partner. Het is soms even nadenken maar zelfs familie en vrienden kunnen het op deze manier makkelijk onthouden wie wie is.

Wat vind je leuk aan twee mama’s hebben?
“Het is leuk wanneer jullie fijne dingen met mij doen zoals naar de speeltuin gaan, knuffelen, tijd maken voor mij, … En… als we een ik-dagje houden!”

Een ik-dagje is een dag waarin de zoon alles mag beslissen: wat we gaan doen, wat we gaan eten …. Er is ook geen limiet op schermtijd. Het is een dag waarop de mama’s moeten luisteren en hij het voor het zeggen heeft. Meestal bestaat zo een dagje uit een speeltuin-bezoek en eindigen we met frietjes en een lekker drankje. Voor ouders is het vooral leren loslaten. Je wordt je ervan bewust hoe vaak je ‘neen’ zegt. Voor kinderen is het heerlijk genieten om een groot stuk autonomie te krijgen.

Wat vind je niet leuk aan twee mama’s hebben?
“Als de mama’s boos worden op mij als ik iets doe wat niet mag.”

Uiteraard worden wij als ouder ook wel eens boos. Toch probeer ik de opvoeding eerder de principes vanuit onvoorwaardelijk en mild ouderschap toe te passen. Dit lijkt een softe ouderschapsstijl. Ondank wat mensen vaak denken, slaat dit niet op grenzeloos ouderschap. Ook bij ons thuis zijn er grenzen, afspraken en momenten waarop er verwacht wordt dat hij luistert. Wel een belangrijk aanvulling: in de mate van het mogelijke stellen we die afspraken samen op. Of probeer ik die grens op een positieve manier te verwoorden in plaats van een straf. Enkele voorbeelden uit het leven gegrepen: zoonlief moet zijn tanden poetsen, maar heeft er geen zin in. Hij wil nog een spelletje spelen op de iPad. Ik vraag hem hoe we dit dan kunnen oplossen, want ik wil dat hij zijn tanden poetst en hij wil spelen. Hij komt zelf met de oplossing om een wekkertje te zetten van 10 minuten. Als het wekkertje gaat, zal hij opstaan en zijn tanden poetsen. Zo gezegd, zo gedaan. Na 10 minuten gaat de wekker en hij staat zelf op om zijn tanden te poetsen. Zonder roepen, zonder dreigen, doet hij wat hij moet doen. Je kind krijgt ruimte, maar het is wel de bedoeling dat de opdracht uitgevoerd wordt. Een ander voorbeeld: onze beide kinderen zijn spring-in-het-veldjes. Ze zijn actief en kunnen moeilijk stilzitten. Een sofa lijkt misschien voor hen de ideale plaats om te ravotten, maar dat vinden deze mama’s geen goed idee. In plaats van “Niet op de sofa springen” te roepen, geef ik aan “Je poep IN de zetel en de voeten OP de grond”. Je zegt niet wat ze niet mogen doen, maar wat ze wél moeten doen. Uiteraard is niemand perfect. Ook wij niet. Het is een leerproces voor zowel de kinderen als de mama’s.

Wat kunnen alleen papa’s? Zijn er zaken die mama’s niet kunnen?
“Papa’s zijn sterker dan mama’s. Ze kunnen kindjes hoog in de lucht gooien. De papa van een vriendje uit mijn klas kan hem tot het plafond gooien. Dat kan jij niet hé, mama!“

O.K., even ter verduidelijking: het vriendje waar hij het over heeft, is twee koppen kleiner dan hem én weegt ongeveer de helft, maar daaruit heeft hij afgeleid dat papa’s sterker zijn dan mama’s. Natuurlijk hangt dit niet (alleen) af van het geslacht, maar ook van het aantal trainingsuren dat je erin steekt. En laten we eerlijk zijn, ik heb al jaren geen stap meer in een sportschool gezet. Maar om te laten zien dat ook mama’s sterk kunnen zijn, mocht onze vijfjarige zoon op dat moment nog eens op mijn schouders zitten. Zo fier als een gieter zat hij in mijn nek. Dat ik mijn nek verrekte, nemen we er wel even bij. Missie geslaagd!

In het boek “Pippa zoekt een papa“, gaat Pippa op zoek naar een papa. Uiteindelijk blijkt dat zij geen papa nodig heeft. Maar.. zou jij op zoek willen gaan naar een papa? Mis jij een sterke papa in je leven?
“Nee hoor, mama’s zijn ook goed! En je kan me misschien niet hoog in de lucht gooien, maar ik kan wel nog op je schouders zitten!”

Onze zoon is vijf jaar en voor hem is het volkomen normaal om twee mama’s te hebben. Hij stelt zich daar geen vragen bij. Zolang we met hem spelen, hem knuffelen en hem af en toe op onze schouders zetten, dan zijn we goede mama’s! Heerlijk dat ventje van me!

Benieuw naar nog meer verhalen van andere LGBTQ+-ouders? Lees het hier!

* Deze blogpost bevat affiliate links. Door jouw aankoop via bol.com ontvang ik een kleine vergoeding waarmee ik deze website kan onderhouden. Voor jou zijn er geen extra kosten aan verbonden.